Thoughts & Writings

Ό,τι έρθει μέσα στο μυαλό μου γράφω, έτσι ακριβώς.

Σαν ελεύθερος συνειρμός, το μέσα μου μιλώ, κάνω βιός.

Τις εμπειρίες στο χαρτί μου το λευκό ζωγραφίζω. 

και με ρίμες της ζωής τα απλά και πολύπλοκα χρωματίζω.

Συνειρμός ελεύθερος, αγνός για να κοιτάς μέσα στην καρδιά τα όμορφα μα και τα σκοτεινά.

Αρκεί με το δικό σου τρόπο να μιλάς για ό,τι μέσα βαθιά σου μάθανε να κρύβεις καλά.

Ελεύθερα εκφράσου, δεν χρειάζεται να είσαι πάντα καλά, μα να μάθεις να τολμάς.

Αγκάλιασε την κάθε σου πτυχή, άγγελους και δαίμονες, τη ψυχή σου στα μάτια να κοιτάς.

Μην προσπαθείς να φοράς γυαλιά για τ’ άσχημα που σε βασανίζουν.

Οι αληθινοί άνθρωποι γύρω σου δεν θα σε κρίνουν, στα δύσκολα με ζεστασιά σ’ αγγίζουν.

Γράφω ξανά, δημιουργικά και ξεκάθαρα, στίχους να ‘χεις συντροφιά.

Στην πορεία αυτή της εσωτερικής ανακάλυψής, στο φως μα και στη συννεφιά.

Καθώς ότι με στενοχωρεί το πλάθω με ρήμα-το-ποίηση.

Σαν ζωτικά να ψάχνω τον τρόπο μου να βρω για να πορευθώ προς τη λύτρωση.

Ελεύθερος συνειρμός συνεπάγεται με τέχνη, άρα έφεση.

Της μάσκας η αφαίρεση, εξέγερση, απ’ τον πόνο εξιλέωση.

Ο κόσμος γενικά, δεν αλλάζει μαζικά.

Αλλά ο καθένας ατομικά, τον εαυτό του μπορεί να αλλάξει ολιστικά. 

Φτάνει να βρεις αυτό που θα σου μιλήσει μαγικά.

Τα εμπόδια να περνάς με Πράξη κι όχι με το παράπονο συντροφιά.

Για μένα μάλλον ένα απ’ αυτά είναι η ποιητική γραφή.

Τραγουδιστά να ζωγραφίζω ρήματα, σαν ακροβατικά βήματα σε συνεχή αλλαγή.

Κι έτσι ό,τι με πλήγωσε και μ’ έχτισε ως τώρα σφιχτά θα τ’αγκαλιάσω.

Για να μπορέσω να το αφήσω κάπου όμορφα κι έπειτα χώρο για τη Χαρά νέο να φτιάξω.

Σαν ένας Φοίνιξ που φοβάται να καεί.
Πετάς κυκλικά γύρω απ’την επιθυμία σου.

Αυτή καίγεται απ’το πάθος στη μέση εκεί.
Την βλέπεις, την θέλεις, μα φοβάσαι να ακούσεις το μέσα σου.

Τα χρόνια περνάνε κι εσύ ασχολείσαι με τα υπόλοιπα, τ’ασήμαντα, τα ασφαλή, τα ήρεμα.
Μα αυτή εκεί, στου μυαλού σου το βάθος πάλλεται σαν φλέβα από αίμα που βράζει κριμένη κάτω απ’του δέρματος τα επίπεδα. 

Τόλμησε, προκάλεσέ την, άγγιξε την, χαμογέλα, την καρδιά σου άνοιξε και ζήσε.
Μη μείνεις σαν του Αλχημιστή τον έμπορα, να ονειρεύεσαι μόνο την Μέκκα, μην την αρνείσαι.

Μέχρι πότε θα το παίζεις αραχτός;
Μέχρι πότε θα την περιφρονείς με αδιαφορία του βλέμματος; 

Φοβάσαι μη χαθείς, μην πεθάνεις στη φωτιά της.
Μα να ξέρεις πως αν τολμήσεις θ’αναστηθείς στην αγγαλιά της. 

Ναι, ίσως το σώμα σου αν την πλησιάσεις και φιλήσεις να το χάσεις.
Μα μόνο για να ξαναγεννηθεί και πάλι, το άπειρον της δημιουργίας σου σαν φτάσεις.

Ένα κομματάκι ελευθερίας να αισθανόμουν, δε θα χρειαζόταν να ξαναφύγω.
Αχ, χώρα που με γέννησες, πόσο ακόμα θα με παιδεύεις μην τυχόν και παραμείνω;

Τι ειν’ αυτή η κατάρα που σε δέρνει και μόνη τα παιδιά σου χώρα μου παιδεύεις;
Όλες έχουν κάτι να σου ζηλέψουν, ήλιο, θάλασσα όση θες να αγναντεύεις. 

Μα από μικρά μας μαθαίνεις τα φτερά να κόβουμε, να συμβιβαζόμαστε. 

Λες και θα ζήσουμε δυο ζωές και έχουμε καιρό να αναλωνόμαστε.

Η εικόνα είναι μεγάλη υπόθεση και τι θα πει ο Άλλος, κόλαση.

Μα ευτυχώς ήρθε ο Άγγελος κι ο Μάγος να μου δώσουν ενόραση.

Στης επιθυμίας τον ναό απ’ την ημέρα που πάτησα δεν έφυγα.

Με πίστη τα όνειρα μου ακολουθώ, και τις αράχνης σου χώρα μου τα δίχτυα έσκισα.

Σε χώρες μακρινές ελεύθερη περιπλανιέμαι.

Της γυναικείας μου φύσης το άπειρο εξερευνώ, δημιουργώ, καλλιτεχνιέμαι.

Το ξέρω μια τέτοια λέξη δεν υπάρχει, μα τη φτιάχνω.

Καιρός να γράψω τη δική μου γλώσσα κι ιστορία, να υπάρχω.

Κι αν το τίμημα της ελευθερίας, είναι κάποτε μια σκληρή μοναξιά. 

Το δώρο της είναι μεγαλύτερο, καθημερινή αναπνοή, ανακουφισιά.

Σαν ένας Φοίνιξ που φοβάται να καεί.
Πετάς κυκλικά γύρω απ’την επιθυμία σου.

Αυτή καίγεται απ’το πάθος στη μέση εκεί.
Την βλέπεις, την θέλεις, μα φοβάσαι να ακούσεις το μέσα σου.

Τα χρόνια περνάνε κι εσύ ασχολείσαι με τα υπόλοιπα, τ’ασήμαντα, τα ασφαλή, τα ήρεμα.
Μα αυτή εκεί, στου μυαλού σου το βάθος πάλλεται σαν φλέβα από αίμα που βράζει κριμένη κάτω απ’του δέρματος τα επίπεδα. 

Τόλμησε, προκάλεσέ την, άγγιξε την, χαμογέλα, την καρδιά σου άνοιξε και ζήσε.
Μη μείνεις σαν του Αλχημιστή τον έμπορα, να ονειρεύεσαι μόνο την Μέκκα, μην την αρνείσαι.

Μέχρι πότε θα το παίζεις αραχτός;
Μέχρι πότε θα την περιφρονείς με αδιαφορία του βλέμματος; 

Φοβάσαι μη χαθείς, μην πεθάνεις στη φωτιά της.
Μα να ξέρεις πως αν τολμήσεις θ’αναστηθείς στην αγγαλιά της. 

Ναι, ίσως το σώμα σου αν την πλησιάσεις και φιλήσεις να το χάσεις.
Μα μόνο για να ξαναγεννηθεί και πάλι, το άπειρον της δημιουργίας σου σαν φτάσεις.

I saw Italians missing their region. 

I met Greeks forgetting their religion. 

I listened to Spanish dreaming for their paella.

Some of them what to return to Marbella.

I saw empty people with heavy pockets.

I observed others in the metro with no shoes and others with Rolex.

On the way to work there was a bridge.

Above rich, down poor without food in the fridge.

At the beginning the scene felt like a shock.

After some years you realise getting eye fog.

Like you become one with the bubble blend.

And you wonder who you are to yourself, a stranger or a friend? 

I worked so hard to find a stable job here.

I almost forgot that I couldn’t hide from my truth, dear.

Desire will speak to you, find you in many ways.

Some of them easy, some dark but it does always.

Your body will speak if your mouth doesn’t dare. 

You will see the path in your dream or nightmare. 

If I stay in this system I would need to learn how to lie.

As being honest and humble doesn’t go with a tie. 

But I can’t hide from my roots and fate.

I was born to speak the Truth and help others to be awake. 

I decide then to build my path towards Joy.

No time to waste, work with love feels like a toy. 

Good luck with faith and trust in the process.

The Universe will help you, it’s magic loading, work in-progress.

Το σώμα βαρύ σε κάθε βήμα.

Γιατί νιώθω έτσι, της βαρύτητας θύμα;

Θέλει κάτι να μου πει αυτή η ενέργεια.

Πως μάλλον οι σκέψεις μου δεν ταιριάζουν στην επιθυμία μου τέλεια.

Προσπαθώ να βρω μια λύση για νέο συμβόλαιο.

Λες και τελείωσε ο κόσμος την παύση αν θέσω σαν στάδιο επόμενο.

Πώς ζούμε έτσι οι άνθρωποι σαν ρομπότ δεμένοι;

Να αναπνέουμε ξεχάσαμε, να μιλάμε, να παίζουμε, να νιώθουμε ενωμένοι.

Και τι θα κάνεις μετά, ποιο το επόμενο πλάνο;

Πόσο θέλω να τους βρίσω όλους, να το βουλώσουν ν’ ανασάνω!

Ενσυναίσθηση καμία και στο γραφείο κυριεύει αμηχανία.

Τι τοξικό περιβάλλον, προσποίηση και καθωσπρεπισμός εν λειτουργία. 

Τάχα και καλά νοιάζονται, ρωτάνε αυτοί που θα σε φάνε.

Ρε άντε κι από δω, μην πω τίποτα πιο βαρύ, τα πρωτόκολλα αντιδράνε. 

Κι αν έβαζες σαν στόχο την αναπνοή, τη Χαρά;

Τη δημιουργικότητα πρώτη, το χαμόγελο, τα απλά;

Πώς θα ένιωθες άραγε, αν για λίγο ξεχνούσες τα οικονομικά;

Ότι πρέπει να πληρώσεις εκείνο ή το άλλο, κι αφιερωνόσουν στα χαλαρά;

Τι εμπειρία σώματος θα ζούσες σαν ζωής σπουδή;

Τι λες αν αυτό είναι το πλάνο, το στάδιο-κλειδί για πραγματική χλιδή;

Πιο πλούσια θα ένιωθα καθώς και μόνο στη σκέψη το πρόσωπο φωτίζεται. 

Θα μάθαινα ιταλικά, θα ταξίδευα, τους φίλους μου θα ‘βλεπα συχνά… Το μυαλό αποφορτίζεται. 

Ας το κάνουμε λοιπόν, έτσι σαν πείραμα της psychoanalyst in formation.

Σίγουρα το να χτίζεις νέο σώμα εμπεριέχει πολλά, τα πάνω, τα κάτω κι έμπνευση για creation.

Αφέσου λοιπόν σαν μελάνι αυτής της πένας να χορέψεις.

Το βήμα θα ελαφρύνει στη διαδρομή, μη βιάζεσαι, μη βασανίζεσαι, θα δεις, θα το λατρέψεις. 

Η νέα χρονιά βρίσκεται πλέον τόσο κοντά.

Νέα χώρα, νέα πόλη, νέο σώμα, λίγες ώρες μακριά.

Μην μπερδεύεσαι απ’ τις σκέψεις, τα πιστεύω απ’ το σύνολο.

Μόνο με νέα μάτια μπορείς να δεις και να γράψεις το δικό σου κείμενο.

Πολλά θ’ ακούσεις τριγύρω, σε κουτιά να σε βάζει ο καθένας από ανασφάλεια.

Μην μασάς, τη δική σου δομή θα βρεις σιγά σιγά, θα την φτιάξεις όπως εσύ θες, με προσοχή κι ασφάλεια. 

Του καθενός ο δρόμος είναι μοναδικός, γι’ αυτό και είναι τέχνη.

Κι όταν θα βγεις έξω απ’ το πλαίσιο, κοίτα να ζωγραφίσεις τη ζωή σου όμορφα να σε μέλει.

Στόχο τη Χαρά της ζωής σου να βάλεις. 

Δεδομένο δεν είναι, θέλει δουλειά κι επιθυμία να προβάλεις. 

Λίγα χρόνια έχουμε στη γη, γι’ αυτό και πρόσεξε.

Όσο μπορείς βρες τι σου δίνει χαμόγελο κι υπόδειξε.

Ένα ταλέντο όλοι έχουμε που αναπνοή μας δίνει.

Μα έχε στο νου να το μοιράζεσαι με τους γύρω σου, έχεις ευθύνη.

Δεν αρκεί να το βρεις και να το κρατάς στο συρτάρι. Νιώσε το.

Προετοιμάσου, μη φοβάσαι, ξεκίνα από κάπου, κάνε την αρχή. Δώσε το.

Θα εκπλαγείς πόσο μπορείς να εμπνεύσεις τους γύρω σου.

Καλλιτέχνες θα βρεθούν κι άλλα ταλέντα θ’ αναδυθούν τριγύρω σου. 

Από χαμόγελο κι αναπνοή η καθημερινότητα θα περιβάλλεται.

Γιατί αυτό είναι η νέα κατεύθυνση, το φυσιολογικό, το διήγημα που σου μάθαν αν αλλάξεις μεταβάλλεται. 

Απόλαυσέ το, το αξίζεις κι εσύ κι όλο το Σύμπαν.

Καθώς συνειδητά ξυπνάς συνεισφέρεις στο σύνολο, κάτι Νεράιδες και Μάγοι μου είπαν.

Οι μουσικοί είναι ελεύθεροι άνθρωποι.

Αφού αναπνέουν καθώς παίζουν.

Με τη φωνή τους τραγουδούν και ζωγραφίζουν.

Έτσι απαλά τα πλήκτρα της καρδιάς καθώς αγγίζουν.

Μα είναι κι άλλα τα όμορφα κρυφά που απλόχερα δίνουν.

Τους καημούς τους δυνατά σαν ψυχανάλυση αποκαλύπτουν. 

Πόσο θέλω αυτήν την πλευρά μου να εξερευνήσω.

Ποτέ δεν έκανα μαθήματα μουσικής, να τ ’ομολογήσω.

Μα δεν είναι αργά της ανθρώπινης φύσης σου το άπειρο να προκαλέσεις.

Ειδικά όταν ανοιχτά φτερά στην πλάτη σου εν διαδικασία προσέξεις.

Αφέσου σε ό,τι σε κάνει ελεύθερα να αναπνέεις.

Αφέσου στο απύθμενο ορίζοντα της θάλασσας να πλεύσεις. 

Μα για να μη χαθείς και τρελαθείς.

Κοίτα γερά μια βάση γλυκιά να έχεις απ’ όπου να μπορείς να κρατηθείς.

Αυτό θα σε βοηθήσει ακόμα πιο ψιλά και μακριά να φτάσεις.

Αφού με αγάπη και ξεκούραση το σώμα σου θα αγκαλιάσεις.

Δεν είναι κακό καμιά φορά στο σημαίνον να επιστρέφεις.

Αν αυτό σε βοηθάει σημεία αναφοράς να έχεις.

Εμπιστεύσου της ζωής την εμπειρία, ρυθμό και πλάση.

Βήμα βήμα ανακάλυψε της ψυχής σου τα ανθισμένα δάση.

Κι αν καμιά φορά, φωτιές σε ζώνουν και λυγίζεις.

Η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο, αν την επιθυμία για πυξίδα υπολογίσεις. 

Κι αν ούτε αυτό το νιώθεις αρκετό και στα μαύρα εξακολουθείς να πέφτεις.

Να θυμάσαι πως υπάρχει κι άλλο, κάτι θεϊκό, συμβουλέψου το για υπερπέραν βλέψεις.

Πέρα απ’ την ψυχανάλυση είναι το θεϊκό, η τέχνη.
Αυτό που με λέξεις αν προσπαθήσεις να πεις απέχει.

Πάντα κάτι θα λείπει, κάτι δεν μπορείς να αποδώσεις.
Την προσωπική σου αλήθεια μερικές φορές με λόγια θ’ αναλώσεις. 

Μα το σώμα κι η ψυχή σου σαν μιλάς ανακουφίζονται.
Νέοι δρόμοι σχηματίζονται, οι πνεύμονες ανοίγουν, μυαλό και καρδιά αποφορτίζονται.

Συνδύασε διάφορα αν θες, δοκίμασε τι λειτουργεί για σένανε να βρεις.
Απ’ την αρχή δεν ξέρεις, η πορεία θα σου πει, το flow θα σε πάει μόνο του, θα δεις.

Φτάνει στο άγνωστο ν’ αφεθείς, με πίστη στη διαδικασία.
Trust the process, be flexible and feminine σ’ όλη την πορεία.

You may feel your body Alien, « Ξένο » at some point.
Είναι που την πύλη περνάς, that threshold, and the Apeiron you join. 

Be careful there, « entoure-toi » with special friends who listen.
Don’t stay long without a ground under your feet, ευαίσθητος αν είσαι.

You experience something strong, something beyond.
Keep your faith and decide what to do with your awareness, you won. Félicitations!